ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Από παιδί είχα μεγάλη αδυναμία σε ότι είχε να κάνει με γλυκά και όλων των ειδών λιχουδιές.Μέχρι την ηλικία των 10 διατηρούσα ένα φυσιολογικό βάρος μέχρις ότου άρχισαν τα προβλήματα. Στην έκτη δημοτικού άρχισα να αντιμετωπίζω το ρατσισμό από τους συμμαθητές μου και τους γύρους μου. Άρχισα να νιώθω διαφορετική. Οι χαρακτηρισμοί «Γουρουνίτσα», «Miss Piggy», ήταν δύο από τα χαρακτηριστικότατα επίθετα τα οποία θυμάμαι ιδιαίτερα. Από τότε, ενώ ήμουν ένα ξέγνοιαστο παιδί, άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου και να νιώθω διαφορετική. Είχα αποκοπεί από την «Παρέα» της τάξης και έκανα παρέα μονάχα με συγκεκριμένα άτομα που με αποδέχονταν ως φίλη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ήμουν η μοναδική μαθήτρια της τάξης που δεν είχα διπλανή στο θρανίο της. Αργότερα, ένα κορίτσι με κάποια ειδικά προβλήματα ήρθε στη τάξη μου και αναγκαστικά την έβαλαν να καθίσει μαζί μου. Για μένα ήταν ένα πολύ ξεχωριστό κορίτσι. Ήμασταν κι οι δύο ξεχωριστές ή μάλλον διαφορετικές. Η άστατη συμπεριφορά της και ο ασυγκράτητος θυμός της προκαλούσαν πολλά ξεσπάσματα, αλλά δεν με πείραζε. Την ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ.
Περίμενα να αποφοιτήσω από το δημοτικό πως και πως, απλά για να ξεφύγω από αυτό το ρατσισμό που βίωνα καθημερινά. Δεν τολμούσα να εκφράσω τα συναισθήματα μου, ακόμα και να θυμώσω ή να αντιδράσω σε μια αδικία που γινόταν εις βάρος μου, αφού φοβόμουνα τον εξευτελισμό που θα ακολουθούσε. Με πλήγωνε ανεπανόρθωτα. Δεν ήταν και λίγες οι νύχτες που κοιμόμουνα κλαίγοντας. Ήμουν δειλή, ευαίσθητη και αδύναμη. Κι όλα αυτά μέσα από το πρόβλημα μου. Το βάρος μου.
Πίστευα πως με την πάροδο του χρόνου και με την μετάβαση μου στο γυμνάσιο ή ακόμα και στο λύκειο θα συναντούσα άλλους ανθρώπους, πιο ώριμους και ευγενικούς, όμως κι εκεί συνεχίστηκε το ίδιο. Για αρκετά χρόνια ήμουν κλεισμένη στον εαυτό μου και αγωνιζόμουν με τον τρόπο μου να επιβιώσω. Λόγω της εμφάνισης μου πίστευα πως δεν είχα δικαίωμα στον έρωτα… λάθος μου, τότε όμως αυτό πίστευα. Προσπάθησα να βρω άλλους λόγους για να ασχολούνται μαζί μου οι άνθρωποι και να ξεχνούν το βάρος μου. Έτσι επιδόθηκα στο γράψιμο. Έγραφα τετράδια ατελείωτα, ποίηση, ιστορίες, φιλοσοφίες…. και κατάφερα στο τέλος της χρονιάς στο λύκειο τουλάχιστον να έχω το παρατσούκλι «Καβάφης» και όχι χοντρή…. όμως δεν την γλύτωσα…. Τέλος της σχολικής χρονιάς η τάξη μου στο λύκειο έκδωσε μια αναμνηστική μπλούζα του τμήματος. Ζωγράφισαν τον καθένα με κάτι που τον χαρακτήριζε και από κάτω το παρατσούκλι του. Εμένα το παρατσούκλι μου παρέμεινε «Καβάφης», η τραγική ειρωνεία είναι πως με ζωγράφισαν στέκα!! Αδύνατη σαν ανορεκτική….
Όποτε έμεινα για πάντα στις σκέψεις τους και τις αναμνήσεις του όπως ακριβώς ήμουνα.
Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Αυτό που καταδικάζω στους ανθρώπους και περισσότερο σ’ αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά, είναι αυτή η άσχημη εικόνα που δημιουργούν στο μυαλό τους για έναν άνθρωπο που είναι διαφορετικός, είτε στην όψη , είτε στο μέγεθος. Κανείς δεν είναι διαφορετικός. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως είναι μοναδικοί.
Κάποτε πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι ή να κρίνω έναν άνθρωπο αρνητικά από την εμφάνιση του. Σαν φευγαλέα σκέψη μόνο την αφήνω να περάσει όμως από τη σκέψη μου. Ίσως το κάνω κι από αντίδραση….
Όμως πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια ευκαιρία…
Υπάρχουν ασχημόπαπα που ίσως ποτέ δεν καταφέρουν να εξελιχτούν σε κύκνους… όμως αξίζουν την αγάπη, την ίδια αγάπη και κάτι παραπάνω από ΌΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους ανθρώπους αυτού του κόσμου..

Φιλικά
Παναγιώτα